Νεανική σκηνή αλλά...

ΒΙΝΤΣΕΝΤΖΟΣ  ΚΟΡΝΑΡΟΣ, Ερωτόκριτος 1713

ΚΘΒΕ, Μονή Λαζαριστών, Εφηβική σκηνή  2023-2024

 

 

Εκκεντρικότητα ο εκσυγχρονισμός του κλασικού;

Η κρητική λύρα έγινε τρομπόνι και ντράμς.

Ο πόλεμος και οι κονταρομαχίες έγιναν ταγκό.

Η ανδροκρατούμενη κοινωνία έγινε στεντόρειο Αααααααα!

Τα δικαιώματα της γυναίκας στο επίκεντρο αλλά με μια αφήγηση στην κρητική διάλεκτο που δεν μπορούσε να παρακολουθήσει το κοινό.

Οι μοντέρνες παρεμβάσεις μουσικές και χορευτικές έμειναν μετέωρες και άσχετες γιατί δεν παρακολουθούσαν το κείμενο που δεν καταλάβαιναν οι θεατές-ακροατές.

Πώς να αποκωδικοποιήσεις συμβολισμούς όταν δεν ενωτίζεσαι το κείμενο;

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ ~ ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ~ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ

 

Έκανε κρύο. Κάποια στιγμή φτάσανε στο κονάκι του, κι ο δάσκαλος άνοιξε την πόρτα και του ‘κανε «ορίστε».

Ο Μέλιος μπήκε διστάζοντας.
-Σφίξε πρώτα ένα ρούμι… είπε ο δάσκαλος, κατεβάζοντας μια μπουκάλα. Κάνει καλό στο ξεπάγιασμα. Στο αναμεταξύ, εγώ ανάβω τη σόμπα. Δε μου είπες, όμως, τ’ όνομά σου.
-Μέλιος.
-Δικούς σου έχεις; Όχι.
Έσκισε μ’ ένα παλιομάχαιρο λίγο δαδί και το ‘χωσε στη   σόμπα.
-Κακό… Ένα είδος συγγενείς, βέβαια, είναι και… τα βιβλία, αλλά, όπως και να το πεις… να, κι εγώ έρημος είμαι δω.
Είχε μια θλίψη όλη η  κάμαρα, καθώς την έδειχνε.
-Ώστε, σα να λέμε, είσαι διαβασμένος… του λέει λίγο πιο  ύστερα. Και πού τα εξοικονόμησες τα βιβλία;
-Απ’ τον καντηλανάφτη.
-Ω… ο Περδικόπουλος!
-…Τ’ άλλα τ’ αγόρασα.
Ο δάσκαλος έτριψε ένα σπίρτο και το πέταξε στη σόμπα.
-Κρίμα να μη γνωριζόμαστε ενωρίτερα… θα γλίτωνες τόσα έξοδα. Κοίτα…
Τα ράφια του ήταν γεμάτα.
-Ιστορία, Λογοτεχνία, Ποίηση… Φιλοδοξώ να πάω για μετεκπαίδευση. Εσύ;
-Θα δουλέψω όλο το χρόνο, και το φθινόπωρο θα ξαναπάω στο Γυμνάσιο.
-Σε ποιά τάξη;
-Στην τρίτη.
-θα τα πας πολύ καλά με τα μαθήματα… μα… όχι και με τους δασκάλους. Δε  θα σου συγχωρήσουν ποτέ την πολυμάθειά σου.
-Όχι  όλοι… είπε δειλά ο  Μέλιος.
-Μπράβο!… Λοιπόν, φίλε μου — είμαστε φίλοι, ε; — θα σου πω κάτι… Νομίζω πώς ήμουν ναυαγός σ’  ένα ακατοίκητο νησί, και ξαφνικά βρήκα έναν άνθρωπο, θα ‘ρχεσαι κάθε μέρα… ε;
-Φυλάω τα γελάδια… είπε ο Μέλιος.
-A, ναι, ξέχασα… Τότε λοιπόν τα βράδια.  Έ; Σε βλέπω αναποφάσιστο.
-Όχι… αλλά… έκανε κομπιάζοντας ο Μέλιος… άμα τον αφήσω μόνον, κλαίει…
-Ποιος;
-Ο… ο … Μπάλιος.
-Μπάλιος; Τί σου είναι τούτος;
-Είμαστε πολύ φίλοι.
-Τσομπανόπουλο;
-Τσομπανόσκυλο.
-Χα!… είπε ο δάσκαλος, κάπως πειραχτικά. Βλέπω είσαι και ζωόφιλος.
-Όχι… Τον γλύτωσα από ένα πηγάδι, και τώρα αγριεύεται να μείνει μόνος. Φοβάται πως θα τον ξαναρίξουνε.
-Συγχώρεσέ με… λέει ο δάσκαλος σοβαρά. Είσαι πονετική καρδιά. Κι εγώ δεν πάω παραπίσω. Έχω κι εγώ έναν Μεϊντάνη κάτου.
-Ρε, Μεϊντάνη! Έλα πάνω!…
Ένα καψαλό σκυλί έβγαλε καχύποπτα το κεφάλι του.
-Του είχανε δεμένο στην ουρά του έναν τενεκέ και του τον έλυσα. Κι από τότε περιμαζεύτηκε εδώ. Που τον κοιμίζεις εσύ;
Ο Μέλιος έσκυψε ντροπιασμένος το κεφάλι.
-Ξεπαγιάζουνε τα πόδια μου… είπε, χώνοντας αμήχανα το δάκτυλο μες το ποτήρι.
-Και λοιπόν;
-Έρχεται και κάνει κουλούρα γύρω στα πόδια μου.
Ο δάσκαλος τον κοίταξε συγκινημένος.
-Λοιπόν, έχεις σπουδαίο φίλο, Μέ… Μέ…
-Μέλιο.
-Μέλιο, σε ζηλεύω… Πάρε το φίλο σου καμιά μέρα και φέρτονε, να κάνουνε παρέα με το Μεϊντάνη. Θα ΄χει κι αυτός ο φουκαράς λίγη συντροφιά.
-Τι λες;
-Καλά, είπε ο Μέλιος.

     .........................................................................................................................................................

Τόλης Νικηφόρου, «Αδέσποτα»

τ' αδέσποτα σκυλιά, τ' αδέσποτα παιδιά, οι αδέσποτες ψυχές.

 άγριες, φωτεινές, ευάλωτες.

 όχι ότι δεν έχουν κύριο και αφέντη. 

μόνο που αιώνες τώρα απουσιάζει εκείνος στην άλλη άκρη τ' ουρανού.

τα αδέσποτα σπάνια ξεγελούν τη θλίψη τους, 

στήλη καπνού στις κόρες των ματιών τους που αναθρώσκει από μια μακρινή πατρίδα.

                                                    Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002)

.....................................................................................................................................................

Δ.ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ, Αδέσποτα σκυλιά

 Ούτε πεζά ούτε ποιήματα.Μικρά αταξινόμητα γραπτά τα χαρακτηρίζει ο ίδιος: "Γυρνάνε δώθε κείθε δήθεν χωρίς σκοπό. Περιφέρουν τα μικρά τους όνειρα. Αδέσποτα γραπτά, σκέψεις, εικόνες κι αισθήματα, σκόρπια στο χρόνο και στο σπίτι". Μνήμες και φωτογραφίες απ’ το παρελθόν και το μέλλον, η μικρή ιστορία του καθενός μας μέσα στη μεγάλη Ιστορία, οι φίλοι, τα όνειρα, τα λαϊκά τραγούδια.......

 

 

 

ΥΓ.1  τελικά είμαστε ακόμη παιδιά; βλέπουμε ουρανούς; κοιτάζουμε στη γη; 

ΥΓ.2  όλοι χρωστάμε κάπου ένα σ΄αγαπώ και μία συγγνώμη Μ.ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ